“Asya'da maymun yakalamak için kullanılan bir çeşit tuzak vardır. Bir
Hindistan cevizi oyulur ve iple bir ağaca veya yerdeki bir kazığa bağlanır.
Hindistan cevizinin altına ince bir yarık açılır ve oradan içine tatlı bir
yiyecek konur...
Bu yarık sadece maymunun elini açıkken sokacağı
büyüklüktedir. Yumruk yaptığında elini dışarı çıkaramaz. Maymun tatlının
kokusunu alır, yiyeceği yakalamak için elini içeri sokar, ama yiyecek
elindeyken elini dışarı çıkarması olanaksızdır. Sıkıca yumruk yapılmış el, bu
yarıktan dışarı çıkmaz. Avcılar geldiğinde maymun çılgına döner ama,
kaçamaz. Aslında bu maymunun tutsak eden hiçbir şey yoktur. Oonu sadece, Onun
kendi bağımlılığının gücü tutsak etmiştir. Yapması gereken tek şey elini
açıp yiyeceği bırakmaktır. Ama zihninde açgözlülüğü o kadar güçlüdür ki, bu
tuzaktan kurtulan maymun çok nadir görülür.”
Her ne kadar maymun’dan gelmelere inanmazsam da benzer yanlarımızın olduğu gerçeğini de görmezden gelemem. Beni veya O’nu bu tuzağa düşüren ve orada kalmamıza neden olan “Maymun iştahı” mız ve arzularımız ne kadar da içimize işlemiş... Aslında çözüm, tiryakisi olduğumuz bu bağımlılıktan ellerimizi çekip YETER diyebilecek kadar basit… Basit değil!
Sahip olduklarımız veya sahip olduğumuzu düşündüğümüz şeylerin (para, sevgi, arkadaşlık, dostluk, insanlık… gibi evrensel şeyler ve AŞK... O …) bizim için birer tuzağa dönüşebileciğini bilmek veya tecrübe etmek ne kadar da acı verici!
Peki maymuna benzer yanımız olarak sahip olduğumuzu düşündüğümüz her şeyin bizim için birer tuzak olduğunu fark etmiyor oluşumuz ne kadar acı verici!?….
“O maymun gibi avucumuzda tuttuğunuz surece (faydalanamasak bile) sahip
olduğumuzu sanmıyor muyuz? Ve ancak parmaklarımızı gevşetip bunlardan VAZGEÇtiğimiz zaman gerçekten özgür olup tüm yeteneklerimizi kullanabilir hale gelmeyecek miyiz?”
Aslında bu dünyaya sahip olmaya değil, sadece şahit olmaya gelmiş ve ‘Kedisini Kaybetmiş Bir Adam’...
K-Kalbinize iyi davranın...
